அருள் வழங்கும் கவியின் முகம் - லக்ஷ்மி மணிவண்ணன்

இந்த கவிதையை நமது வாழ்வு அடைந்திருக்கும் வினோத தன்மைக்கு சாட்சியமாகக் கொள்ளமுடியும். தேர்விற்கு அப்பால் வாழ்வு நகர்ந்து செல்வதைக் குறிக்க இந்த கவிதையைக் காட்டிலும் சிறப்பான ஒரு கவிதை தமிழில் இல்லை, ஞானக்கூத்தனின் "சைக்கிள் கமலம்" வேறு ஒரு தளம். எங்கு வேண்டுமாயினும் யார் வேண்டுமாயினும் முட்டிக் கொள்ள முடியும் என்பதை அகத்திற்கு அது அனுபவமாக்குகிறது. விக்ரமாதித்யனின் இந்த கவிதை அத்துடன் நம்முடைய அற உணர்ச்சிகளை மீள் பரிசீலனை செய்கிறது. அவை பதுங்கி நிற்கும் இடங்களை வெட்டி வீழ்த்தி புதிய ஒன்றாக்குகிறது. ஒரு கொலையாளியும் அவனுக்குத் தண்டனை தரும் நீதிபதியும் சேர்ந்து இந்த கவிதையில் சிறைக்குச் செல்கிறார்கள். தமிழில் கவிதையில் உருவான அரிய நாடக நிகழ்வுகளில் ஒன்று இந்த கவிதை. கொலையாளி பாலியல் புரோக்கர், திருடன், காட்டிக் கொடுப்பவன் என அனைவருக்கும் புனித இடத்தை வழங்கும் கவிதை இது. கவிதையின் இறுதியில் பாபம் படியாதோ, சாபம் கவியாதோ என ஒரு அப்பாவிக் குழந்தையைப் போல அருகில் நின்று கேட்டு கொண்டிருக்கிறார் ஒரு குழந்தை விக்ரமாதித்யன்.

***

"ரத்தத்தில்

கை நனைத்ததில்லை நான்

எனினும்

ரத்தம் சிந்தவைப்பவர்களின் நிழலில்

தங்க நேர்கிறது எனக்கு

திருடிப் பிழைத்ததில்லை நான்

எனினும்

திருடிப் பிழைப்பவர்களிடம்

யாசகம் வாங்கி வாழ நேர்கிறது எனக்கு

கூட்டிக்

கொடுத்ததில்லை நான்

எனினும்

கூட்டிக் கொடுப்பவர்களின்

கூடத் திரிய நேர்கிறது எனக்கு"

- விக்ரமாதித்யன்

***

விக்ரமாதித்யனின் இருத்தல் பிரச்சனைகளால் ஆன உலகு அமைத்து தந்த முகம் ஒன்று அவருக்கு உண்டு.  அந்த உலகு சுரக்கும் கவிதைகள் அவரிடம் வந்துக் கொண்டே இருக்கும்.

எப்போதும் தெரியும் உக்கிரமான முகம் அதனைத் தாண்டி அருள் முகம் ஒன்று உண்டு. கவிஞனில் எவனுக்கெல்லாம் இந்த அருள் முகம் உண்டோ, அவர்களிடம் நமக்கு வழங்குவதற்கு என்னவெல்லாமோ இருக்கின்றன. வழங்கிக் கொண்டேயிருக்கிறார்கள். விக்ரமாதித்யன் நம்பியின் கவிதைகளும் வழங்கக் கூடியவை, நான் மடியேந்திப் பெற்றிருக்கிறேன், ஆகவே எனக்கு அவர் பிற கவிகளில் ஒருபடி மேலே அமர்ந்திருக்கிறார். 

***

"உணவின் முக்கியத்துவம்

உன்னை விட எனக்கு அதிகம் தெரியும்

ஒட்டல்களில் மேஜை துடைத்திருக்கிறேன்

இலையெடுத்திருக்கிறேன்

கல்யாண வீடுகளில் போய் பந்திக்கு

காத்துக் கிடந்திருக்கிறேன்

அன்னதான வரிசையில்

கால்கடுக்க நின்றிருக்கிறேன்

கோயில் உண்டைக் கட்டிகளிலேயே

வயிறு வளர்த்திருக்கிறேன்

சாப்பாட்டுச் சீட்டுக்கு

அலைந்து திரிந்திருக்கிறேன்

மதிய உணவுக்கு மாநகராட்சி லாரியை

எதிர்பார்த்திருந்திருக்கிறேன்

சொந்தக்காரர்கள் சினேகிதர்கள்

வீடுதேடிப் போயிருக்கிறேன்

சாப்பாட்டு நேரம் வரை இருந்து

இலக்கியம் பேசியிருக்கிறேன்

அன்றைக்கு அம்மை ஒறுத்து வந்தாள்

இடையில் வந்த இவள்

இன்றைக்கும்

யார் யார் தயவிலோதான்

இருக்க முடியாது யாரும்

என்னைக் காட்டிலும்

சாப்பாட்டு அருமை தெரிந்தவர்கள்"

- விக்ரமாதித்யன்

***

கவிஞர் விக்ரமாதித்யன் விக்கி பக்கம் 

விக்ரமாதித்யன் கவிதைகள் அமேசானில் வாங்க: விக்ரமாதித்யன் கவிதைகள்

 

 

 

Read More

சூரியனை நோக்கி பறக்கும் கவிதை - சாம்ராஜ்

இந்த கவிதையில் மிக அனாயசமாக தொன்மத்துள் புழங்குகிறார் கவிஞர் விக்கிரமாத்தியன். ஒரு கவிதைக்குள் தொன்மத்தையும், நவீனத்தையும், சலிப்பையும், பிரபஞ்சத்தின் அசைக்க வியலா நிரந்தரத்தையும் பேசுகிறார். கிழக்கை நம்பிக்கை தருகிறது என்கிறார்.தென் திசை வர வேண்டிய இடம் என்கிறார். மேற்கு ஆறுதல் தரும் என்கிறார். கவிதையை முடிப்பதோ திசை முடிவுக்கு தெரிவதோ ஆகாச நீல நிறம் என்கிறார். இந்த கவிதை நமது மரபார்ந்த குத்து வரிசை சண்டை போல நம்மை தாக்குகிறது. மெது மெதுவாக காலை எடுத்து,தொடையில் தட்டி, வலது காலை எடுத்து எதிரியின் முகத்தில் எகிறி தாக்குவது போல நம்மை தாக்குகிறது. விக்கிரமாதித்யன் கவிதைகளில் ஓரு அரிய தன்மை உண்டு. 

கவிதையின் ஒரு பத்தி தரையில் படுத்திருக்கும். அடுத்த பத்தி தொன்மத்தின் தோள் பிடித்து நடக்கும்.அடுத்த பத்தி அன்றாட யதார்த்தத்தில்  புரளும். அடுத்த பத்தி சட்டென்று தரையில் கிடக்கும் பறவை சடாரென விழித்து சூரியனை நோக்கி பறப்பதை போல என்றென்றைக்குமான உன்மையை நோக்கி பறக்கும். நாம் ஓரு கணம் அந்த பிரகாசத்தை தாங்க முடியாமல் கண்களை சுருக்கி கொள்வோம். பென்குவின் பறப்பது போன்ற சித்திரம் அது.இந்த கவிதை அப்படியான கவிதை. தாவி தாவி உயரத்தில் உயரத்தில் பறக்கிறது.

***

 ஆகாசம் நீலநிறம்

கிழக்கு வந்து 

கூப்பிட்டுப் போகும்

சிந்திச் சீரழித்ததை

சேர்த்து விடலாமென்று

நம்பிக்கை தரும்

நல்லபுத்தி சொல்லும்

மேற்கு 

கொஞ்சம் ஆறுதலாக

காத்திருக்கச் சொல்லும்

முடியாதென்றால்

போய்த் தொலையென்று கோபிக்கும்

தெற்கு

மனத்துக்குள் நினைக்கும்

‘வர வேண்டிய இடம் தப்பி

போவதுதான் முடியுமோ இனி’ யென்று

நிச்சயத்துடன் எதிர்பார்த்திருக்கும்

வடக்கு 

திரும்பத்திரும்ப அழைத்து

தொந்தரவு செய்யும்

“இப்போதைக்கு

என்னிடம் வந்து இரு” வென்று

கட்டாயப் படுத்தும்

திசைமுடிவுக்குத் தெரிவதெல்லாம்

ஆகாசம்

நீல நிறம்

- விக்ரமாதித்யன்

***

மன்னார் கோவில்  தமிழ் கவிதையில் ஆபூர்வமாய் ஒலிக்கும் குரல்.கோவிலின் அழகை துல்லியமாய் பேசும் இக்கவிதை." வணங்காவிட்டாலும் பரவாயில்லை.வண்ண வடிவ சுதையழகை வந்திருந்து பார்க்க கூடாதா" என்கிறது.மகத்தான அழகை பார்க்கும் தோறும் கலைஞனுக்கு கால காலமாய் தோன்றும் கேள்வி அது.மாமல்லபுரத்தின் அர்ஜுனன் தபஸ் சிற்பம் அன்றாடம் ஆயிரக் கணக்கான செல்பிகளாய் குளிக்கிறது.இதையா அந்த சிற்பி உங்களிடம் எதிர் நோக்குவது இதையா? காலத்தை உறைய. வைத்தவனின் முன் கண நேரமெனும் உறைந்து நிற்க கூடாதா.அர்ஜுனன் மட்டுமா அங்கு தபஸ் செய்கிறான்.சிற்பியும் தானே.மாபெரும் கலை பொக்கிஷங்களின் காலத்தின் புழுதி படிக்கிறது.மனிதர்கள் மிக சுலபமாக கடந்து போகிறார்கள்.கோவில் கலையழகின் முன் நாத்திக,ஆத்திக விவாதத்திற்கு அர்த்தமுண்டா.தெய்வத்தை தொழ வேண்டாம்.அதன் சிற்பியை தொழு நீ என்கிறது  இக் கவிதை.ஓரு கவிஞனின் மனம் மகத்தானதை காணும் பொழுது அப்படித்தான் பதை பதைக்கும். 

***

மன்னார்கோயில்

சிதிலப்பட்ட கோபுர முகட்டிலிருந்து

புறாக்களும் கிளிகளும் கவலையறியாது

பறந்துபோய் வருகின்றன ஜிவ்வென்று

முதல் மெத்தையில்

சிதேவி பூதேவியோடு

இருந்த கோலத்தில்

இரண்டாவது அடுக்கில்

பைநாகப் படுக்கையில்

கமலத்திருவிழியுடன் அறிதுயிலில்

இறங்கிவந்து பார்த்தால்

ஏக அலங்காரத்தில்

நின்ற கோலத்தில்

ஒரே 

ஒரு வருத்தம்

வழிபடத்தான் ஆளில்லை

வணங்காவிட்டாலும் போகிறது

வண்ணச்சுதை வடிவழகை

வந்திருந்து பார்க்கக்கூடாதா

எந்தவகையில் சேர்த்தி

காக்கும் கடவுளுக்கே

இந்தகதி வந்தவிதி

- விக்ரமாதித்யன்

***

கவிஞர் விக்ரமாதித்யன் விக்கி பக்கம் 

விக்ரமாதித்யன் கவிதைகள் அமேசானில் வாங்க: விக்ரமாதித்யன் கவிதைகள்

Read More

கவிஞனின் வேர்கள் - நிக்கிதா

கவிஞர் விக்ரமாதித்யனின் இக்கவிதையை வாசித்ததும், 

“துறந்த செல்வன் நினைய, துறக்கம்தான் பறந்து வந்து படிந்தது” என்ற கம்பனின் வரிகள் நினைவில் எழுந்தது. அயோ
த்தியா காண்டம், திருவடி சூட்டுப் படலத்தில், பரத்வாஜ முனிவர் நினைத்த மாத்திரம், விருந்தோம்பல் செய்வதற்காக ஸ்வர்க்கமே பூமிக்கு வந்ததைக் குறிக்கும் பாடல். 

நம் மரபில் விருந்தோம்பலின் முக்கியத்துவம், மகத்துவம் கம்பனின் வரிகளிலே பல முறை வெளிப்படுகிறது. திருவள்ளுவர் ஒரு அத்தியாயம் முழுவதிலும் விருந்தோம்பலின் சிறப்பு, விருந்தினரை நடத்தும் விதம், விருந்தோம்பல் செய்வதன் பலன்கள் ஆகியவற்றைக் குரல்களாக நமக்கு அளித்திருக்கிறார். 

'அதிதி தேவோ பவ' தைத்திரீய உபநிஷததில் வரும் இவ்வரிகள் நம் இந்திய நிலம் எங்கும் ஒலித்துக்கொண்டிருக்கும் ஒன்று. உலக அளவிலும் கூட விருந்தோம்பலுக்குத் தனிச் சிறப்பு இருந்திருக்கிறது, இருந்துகொண்டிருக்கிறது. இந்த பின்னணியில், அண்ணாச்சியின் வாழ்க்கையின் அனுபவங்களைக் கொண்டு பார்த்தால் இக்கவிதையை அவர் கிண்டல் செய்யும் தொனியில் ஆரம்பித்து, மக்களின் தினசரி பிரச்சனைகளின் ஊடக உயர் விழுமியம் சிதறிப்போகும் இடங்களைச் சுட்டிக்காட்டுகிறார். “விளையாட்டில்லை விருந்துபசரிப்பு” என்ற வரிகள் அத்தனை எடை கொண்டிருக்கிறது உண்மையான பொருளாகவும், அவர் பயன்படுத்தியிருக்கும் பொருளாகவும். 

சிதறிப்போகும் இடங்களில் மீண்டும் முளைத்து எழக் கூடும் என்ற ஆசை சிறிது அளவேனும் இருப்பதாகத் தான் வாசித்தேன். அத்தோடு, "எதற்குத் தேடிப்போய் பார்த்து இடைஞ்சல் பண்ணுவானேன் இருட்டோ வெளிச்சமோ இருக்கும் இடத்திலேயே இருக்கலாம் 

திருவள்ளுவரின் இவ்வரிகளுக்குள் ஒளிந்திருக்கிறது. 

“இனைத்துணைத் தென்பதொன் றில்லை விருந்தின் துணைத்துணை வேள்விப் பயன்” தாற்காலிகத்தன்மை உடையதாகத் தோன்றினாலும், முழுதும் மரபில் வேர் கொண்டிருக்கும் நவீன கவிதை “அ-விருந்தோம்பல்”

*** 

அ-விருந்தோம்பல்

முதலில் ஆள் 

ஊரில் இருக்க வேண்டும் 

அப்புறம் அவர் 

வசதியாக இருக்கவேண்டும் 

பிறகு அவரே 

வரவேற்கிற மனநிலையில் இருக்கவேண்டும் 

எல்லாமே கூடிவந்தால் நல்லது 

இடவசதி 

இருக்கவேண்டும் 

பணவசதி 

இருக்கவேண்டும் 

விளையாட்டில்லை 

விருந்துபசரிப்பு 

வேலைப்பளு இருக்கக்கூடாது 

மனைவி 

கோபித்துக்கொள்ளக்கூடாது 

உணவுப்பழக்கம் 

ஒத்துப்போகவேண்டும் 

எவ்வளவு இருக்கிறது 

ஒருவனை வா என்று சொல்ல 

கடன் வாங்கவாது 

முடிய வேண்டும் 

கைமாற்றாவது 

கிடைக்கவேண்டும் 

தன்னை பேணிக்கொள்வதே  பெரிய காரியம் 

இன்னும் இருக்கிறது வீடு குடும்பம் பிள்ளைகள் 

விருந்தினர் வருகையை எப்படிக் கொண்டாட 

அவரவர்க்கும் 

ஆயிரத்தெட்டு பிரச்சனைகள் 

எதற்குத் தேடிப்போய் பார்த்து 

இடைஞ்சல் பண்ணுவானேன் 

இருட்டோ வெளிச்சமோ 

இருக்கும் இடத்திலேயே இருக்கலாம் 

- விக்ரமாதித்யன்

***

கவிஞர் விக்கிரமாதித்தன் காடு ஆறு மாதம், வீடு ஆறு மாதம் என வாழ்ந்தவர். வழி அனுப்புதலின் துயரை விட வழியனுப்பப்படுதலின் துயரை நன்கறிந்தவர். இக்கவிதையிலும் கவிமனசு "பிரிவுத்துயர் பெருந்துயர்"  என விம்முகிறது. அம்மா மனைவி பெற்றோர் என படிப்படியாய் துயரின் விகிதத்தைக் கூட்டிப் பிரிதலின் வலியைக் கடத்துகிறது.

நம் மரபில் எத்தனையோ வழியனுப்புதல்கள் இருந்தாலும் உமை, அபிமன்யு, ராவணன் வழியனுப்பப்படுவதைக் குறிப்பிடுகிறார். அவர்கள் திரும்ப வரப்போவதில்லை என அறிந்து வழி அனுப்புதலே துயரை மேலும் ஆழம் ஆக்குவதாகத் தோன்றுகிறது.

"என்னையும் வழியனுப்பி வைக்கிறார்கள் 

என் அம்மா என் மனைவி என் பிள்ளைகள்"

இவ்வரிகள், சுபத்திரை, மண்டோதரியின் துயரை விட தன் பெற்றோருக்கும், மனைவிக்கும் மக்களுக்கும் துயர் அதிகம் என உணர்த்துவதாக உள்ளது. அல்லது கவிஞரின் இயல்பைப் புரிந்து அவர்கள் துயரம் கொள்வதே இல்லையா? துயரம் இல்லாததால் வந்த துயரா இக்கவிதை என வாசிக்கிறேன். "வழியனுப்ப வரவேண்டாம் யாரும் " அதனால் தான் சொல்கிறாரா? 

***

வழியனுப்புதல்

வழியனுப்ப 

வரவேண்டாம் யாரும் 

வழியனுப்ப 

வரமாட்டேன் நானும் 

பிரிவுத்துயர் 

பெருந்துயர் 

பிள்ளையை வழி அனுப்பிவைத்த 

அம்மாவிடம் கேட்டுப்பார் 

கணவனை வழியனுப்பிவைத்த 

மனைவி முகவாதத்தில் காணலாம் 

புகுந்தவீட்டுக்குப் போகிற பெண்ணின் 

பெற்றோருக்குத் தெரியும் 

உமையை 

எப்படி வழியனுப்பி வைத்திருப்பார்கள் 

அபிமன்யுவை 

எப்படி வழியனுப்பி வைத்திருப்பாள் சுபத்ரா 

இராவணனை 

எப்படி வழியனுப்பியிருப்பாள் மண்டோதரி 

என்னையும் வழியனுப்பி வைக்கிறார்கள் 

என் அம்மா என் மனைவி என் பிள்ளைகள்

- விக்ரமாதித்யன் 

***

கவிஞர் விக்ரமாதித்யன் விக்கி பக்கம் 

விக்ரமாதித்யன் கவிதைகள் அமேசானில் வாங்க: விக்ரமாதித்யன் கவிதைகள்

Read More

என் வாழ்க்கை.. என் வாழ்கை.. - விஜயகுமார்

வீடு பத்திரமான இடம். ஆனால் நாம் வீடு தங்குவதில்லை. வீடும் வைத்துக்கொள்வதில்லை. புத்தி வளர்ந்துவிட்டால் அப்புறம் என்ன புலிப்பால் கொண்டு வர கிளம்பவேண்டியதுதானே. இந்த நேர்க்கோட்டு வாழ்க்கையில் கனவுகளை துரத்துகிறோம். வேலோய் செல்கிறோம். 

உடைந்து உடைந்து சிதறி சிதறி எங்கோ சென்று என்னவோ ஆகி நிற்கும்போது தெரிகிறது வீடு பத்திரமான இடம் என்று. வெளியே சென்று விட்டு மீண்டும் வீடு திரும்புவது என்பது வெற்றி வாழ்க்கை தான். 

ஆரம்பித்த இடம் நியாபகம் வருகிறது இப்போது. பழைய கனவுகள் இமைக்குள் நிழலாடுகிறது எனக்கு. பின்பு ஒருநாள் நான் வீடு திரும்பலாம் இல்லை திரும்பாமல் போகலாம். இதோ இந்த கவிதையின் கடைசி இரண்டு வரிகளை அகத்தில் எழுதிக்கொள்கிறேன். அதுவரை வழிச்செலவுக்கு உதவும். 

***

 வீடு பத்திரமான இடம்

“புலிப்பால் கொண்டு வரப்

போனான் ஐயப்பன்“

 

புத்தி வளர

பேச்சு குறைய

அந்தம் கண்டது மௌனம்

 

காய்ந்து வெடித்ததும்

அனாதையாக

காற்றில் அலைக்கழியும்

இலவம் பஞ்சு

 

ஊருக்கு வெளியே

தாமரைக் குளம்

தனியே

பூத்துக் கிடக்கும்

வெறிச்சோடி

 

பூத்தலின் கனவுகளில் 

தேன்குடித்த வண்ணத்துப்பூச்சி 

பறத்தலும் மறந்து 

துடிப்புமிழந்து 

வெயில் காயும் 

புழுவாயிற்று 

 

வொத்தையடிப் பாதையிலே

வொரு சுவடும் மிச்சமில்லே 

- விக்ரமாதித்யன்

***

தவறவிட்ட வாய்ப்புகள்; நழுவிப்போன இளமை; என்றோ கைவிட்ட காதல்; விரைந்து தீர்த்த பணம்; மறந்து போன சூள்; காணாமல் போன ஆரோக்கியம்; குன்றிப்போன கௌரவம் எல்லாம் எதிர்நிற்கும் சிநேகிதனிடம் முக்கால் சீக்ரெட்டாக.

ஐயோ! என் வாழ்க்கை என் வாழ்க்கை..

***

பார்வை

தன்னின் சிகரெட் நுனி
விரல்களில் சுட...
எதிர்நிற்கும் சிநேகிதனின்
முக்கால் சிகரெட்
விழிகளில் பட...

- விக்ரமாதித்யன்

***

கவிஞர் விக்ரமாதித்யன் விக்கி பக்கம் 

விக்ரமாதித்யன் கவிதைகள் அமேசானில் வாங்க: விக்ரமாதித்யன் கவிதைகள்  

Read More

உறைபனி மூடிக்கிடக்கும் தகப்பன் - நவீன்.ஜி.எஸ்.எஸ்.வி.

விக்ரமாதித்யன் பற்றிய கட்டுரையில் ஜெயமோகன் இப்படி குறிப்பிட்டிருந்தார். “இல்லாமலாகிப்போன தன் குடும்பத்திற்கு நிகராக ஒரு தெய்வ குடும்பத்திஅக் கொண்டு வந்து வைக்கிறாரோ என்று கூடத் தோன்றும். திரிந்து கசந்து போன அன்னைக்குப் பதிலாக ஒருபோதும் திரியாத பாற்கடலாகிய உமையை எண்ணிக் கொள்கிறாரோ என்று தோன்றுகிறது. கைவிட்ட தந்தைக்கு பதிலாக அம்மைக்கு அடங்கி அவள் சொல்லில் அமைந்த தந்தையை கண்டடைகிறாரா?”

இந்த வரிகளை வாசித்துவிட்டு கீழுள்ள ஸ்தம்பதம் கவிதையை வாசிக்கும் போது மனதில் ஒரு துணுக்குரல் எழுகிறது. விக்ரமாதித்யன் சதா சிவனை ஏன் சாடுகிறார் என்று கேட்டால் ஜெயமோகன் சொன்னது தான் பதிலாக இருக்குமோ? இந்த ஸ்தம்பிதம் கவிதையை வாசிக்கும் போதே என் மனதில் ஒரு படிமம் உருவாகுகிறது. அது சிதைந்து கொண்டிருந்த விக்ரமாதித்யன் குடும்பத்தை நோக்கி முதுகை காட்டி அமர்ந்திருக்கும் அவர் தந்தையின் சித்திரம். வீட்டை விட்டு தன்னை வெளியேற்றி கொண்ட ஒவ்வொரு தந்தையரின் சித்தரம் அது. 

*** 

ஸ்தம்பிதம்

வெயிலடிக்கிறது
மழை பெய்கிறது
அவனுக்கொன்றுமில்லை

புயல் வீசுகிறது
பூகம்பம் வெடிக்கிறது
அவனுக்கொன்றுமில்லை

அரசுகள் கவிழ்கின்றன
ஆட்சிகள் மாறுகின்றன
அவனுக்கொன்றுமில்லை

கோபுரங்கள் சாய்கின்றன
குடமுழுக்குகள் நடக்கின்றன
அவனுக்கொன்றுமில்லை

தெய்வங்கள் தட்டழிகின்றன
பிசாசுகள் கூத்தாடுகின்றன
அவனுக்கென்ன

கனவுகள் கலைகின்றன
நினைவுகள் பிசகுகின்றன
அவனுக்கென்ன

தேவதைகள் அழுகின்றன
மோகினிகள் சிரிக்கின்றன
அவனுக்கென்ன

உறைபனி மூடிக்கிடக்கும்
உயிர்களுள் ஒருவன்தான் அவன்

- விக்ரமாதித்யன்

'ஓம் சக்தி'
ஜூலை 2001 

***

நம் வாழ்வில் எப்போதும் நமக்கு ஒரு கை குறைந்து கொண்டே இருக்கிறது. நாம் வாழ்வை இயல்பாக வாழ்வதற்கு கூட அந்த ஒரு கை குறைகிறது அல்லது அவ்வாறு ஒரு வாழ்வை எண்ணுவதற்கு ஒரு கை குறைகிறது. நாம் எப்போதும் ஒரு கை வந்து உட்கார்ந்தால்தான் உருப்படியாய் ஏதாவது செய்யலாம் எனக் காத்துக் கொண்டிருக்கிறோம். உயிர் வாழ்வின் ஒவ்வொரு கணமும் அந்த கிட்டாத ஒரு குறைந்த கை நோக்கியே.

***

ஒரு கை குறைகிறது

ஒரு கை குறைகிறது
இருக்கிறவர்களுக்கு
ஒரு கை குறைகிறது

யாராவது வருவார்களா என்று
எதிர்பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள்
ஒரு கை குறைகிறது

நிரம்ப நேரமாக
காத்துக்கொண்டே இருக்கிறார்கள்
ஒரு கை குறைகிறது

ஒரு கை குறைகிறது
ஆரம்பிக்கவே முடியாமல்போய்
அவஸ்தைப் படுகிறார்கள்

ஒரு கை குறைகிறது
உட்கார்ந்திருக்க முடியாமல்
பதற்றத்துடன் தேடுகிறார்கள்
ஒரு கை குறைகிறது
இருந்த இடத்திலிருந்து
எழுந்தே விட்டார்கள்

நீங்கள்
ஒரு கையாக வரமுடியுமா
நான்
ஒருகையாகப் போகட்டுமா
அல்லது
அவனை ஒரு கைக்கு
அனுப்பி வைக்கலாமா

ஒரு கை இல்லாமல்
ஒன்றும் நடக்காது

ஒரு கை வந்து உட்கார்ந்தால்தான்
உருப்படியாய் ஏதாவது செய்யலாம்

ஒரு கை குறைகிறது
ஒரு கை குறைகிறது
ஒரு கை குறைவாகவே இருக்கிறது

- விக்ரமாதித்யன்

***

கவிஞர் விக்ரமாதித்யன் விக்கி பக்கம் 

விக்ரமாதித்யன் கவிதைகள் அமேசானில் வாங்க: விக்ரமாதித்யன் கவிதைகள்

 

Read More