புதுக் கவிதை இரண்டு குறிப்புகள் - க.நா. சுப்ரமணியம்

[‘இலக்கிய வட்டம்’ இதழில் ‘புதுக்கவிதை’ என்கிற தலைப்பில் வெளியான இருவேறு குறிப்புகள் இந்த இதழில் இடம்பெறுகின்றன. முதலில் உள்ளது ‘மயன் கவிதைகள்’ (1977) நூலில் ‘அனுபந்தம்’ என்ற தலைப்புடன் சேர்க்கப்பட்டது. அடுத்தது, இதுவரை க.நா.சு. நூல் எதிலும் இடம்பெறாதது.]

க.நா.சு வின் கவிதைக் கலை - ஸ்ரீனிவாச கோபாலன்

1

தமிழ்க்கவிதைக்கு கிழடு தட்டிய பருவம் இது என்பதில் யாருக்கும் சந்தேகம் இருக்க முடியாது. உலக இலக்கியத்தை நோக்கினோமானால் இரண்டாயிரம் வருஷங்கள் வளர்ந்தது உயிருள்ள கவிதையாக இருக்க முடியாது என்பது தெரியவரும்; அப்படி எந்தக்கவிதையும் இருந்ததில்லை. இப்போது தமிழ்ப் ெருமை, தமிழ்க் கவிதை சுமையாக இருக்கிறது - சுவையாக இல்லை. இன்று எழுதப்படுகிற கவிதையைவிட வசனம் உயிருள்ளதாக இருக்கிறது - உயர்ந்ததாக இருக்கிறது.

கவிதையரசி மீண்டும் முன்போலத் தமிழில் கொலுவீற்றிருக்க வேண்டும் -உயிருள்ளவளாக இருக்க வேண்டும் என்றால் புது முயற்சிகள் புதுசோதனைகள் நடைபெற்றாக வேண்டும். யாப்பு, எதுகை மோனை இருப்பது தவறில்லை. நல்ல கவிதைக்கு முட்டுக்கட்டை அதிலில்லை. இன்றைய வாழ்க்கையின் சிக்கலைப் பிரதிபலிக்காமல், இன்றையச் சூழலின் குழப்பத்தை எடுத்துக்காட்டாமல், பழமையான மனப்பான்மையே, புதுக்கவிதை பிறப்பதற்குத் தடையாக உள்ளது. யாப்பு அமைதியுள்ள கவிதையும் புதுக்கவிதையாக அமையலாம் என்று சொன்னால் அது மிகையாகப்படலாம். ஆனால் தளைதட்டுகிற சீர் அற்ற கவிதைதான் புதுக்கவிதை என்பது சரியல்ல. பழைய தாமரையையும் சந்திரனையும் உருவகங்களையும் புதுமுறையில் உபயோகித்துவிட்டதனால் மட்டும் புதுக் கவிதை பிறக்காது.

புதுக்கவிதைக்கு அடிப்படையான இரண்டொரு கருத்துக்கள் — (ஒன்று) இன்றைய வாழ்க்கைச் சிக்கலை அது உள்ளபடி எடுத்துக்காட்ட வேண்டும். (இரண்டு) சிடுக்கைச் சிடுக்காகக் காட்ட வேண்டும். எளிமை நாடிய மகாத்மா காந்தியாலும்கூட நமது வாழ்வை எளிமையானதாக ஆக்க இயலவில்லை. சிடுக்கு விழுந்தது சிடுக்குத்தான். சிடுக்கில்லை என்று மூடி மறைக்கக் கூடாது. (மூன்று) வார்த்தைகளை, சிந்தனைகளை, உடைத்து புதுவளத்துடன் கையாள வேண்டும். பழங்கதையையே மீண்டும் பேசுவதில் சாரமில்லை - பழைய வார்த்தைகளை அப்படியே உபயோகிப்பது சரியல்ல, பழைய வார்த்தைசேர்க்கைகள் அரசியல்வாதிகளின் பிரசங்கங்களுக்குத் தவிர இன்று வேறு எதற்கும் பிரயோசனப்படா.

இந்த மாதிரி எழுதப்படுகிற புதுக் கவிதைகளுக்கு இலக்கிய வட்டம் அவ்வப்போது இடம் தந்து வரும். புதுக் கவிதையில் விஷயம், நோக்குத்தான் புதிதே தவிர, புதுமை வெறி கொள்வதாக இருக்க வேண்டும் என்கிற அவசியம் இல்லை. பழமை என்பது போல புதுமையும் ஒரு கட்டாயமாகிலிடலாம் – தளையாகிவிடலாம். நல்ல என்பதற்கும் பழைய அர்த்தத்தை மறந்துவிட்டு யாப்புள்ள செய்யுளிலும் புதுக்கவிதை செய்யலாம் என்பதை நினைவில் வைக்க வேண்டும். யாராவது செய்கிறார்களா என்பதல்ல விஷயம் - செய்ய முடியும்; இன்றில்லாவிட்டால் என்றாவது செய்வார்கள் என்பதுதான் விஷயம். புதுக் கவிதை தனது கவிதை உத்திகளில் பழைய சங்க இலக்கியங்களுக்கு சென்று அவற்றின் உத்திகளைக் கையாளுவதில் தவறில்லை என்றே நான் சொல்லுவேன்.

கவிதையைப் பற்றி சொல்லப்படுகிற எந்த விஷயத்தையும் விட, எந்த கருத்தையும் விடக் கவிதை முக்கியமானது. இரண்டு மூன்று பக்க புதுக்கவிதை முயற்சிகளுக்கு இருபது முப்பது வரி முன்னுரை அனாவசியம். அலசிப் பார்த்து ரஸனையுண்டாக்க முயலுபவர்கள் தோல்வியுறுவார்கள். ரஸனை நிற்கும். அலசல் முறை நிலைக்காது. ஒன்றன் பின் ஒன்றாகப் பல அலசல் அலைகள் தேவைப்படும்.

புதுக் கவிதையைத் திரும்பத் திரும்ப எழுதிஎழுதித்தான் பழக்கத்துக்குக் கொண்டுவர வேண்டும். இது ஒரு சோதனைத்துறை - அவசியம் செய்து பின்னர் மீண்டும் தமிழின் கவிதைத் தரம் உயர வேண்டும். இன்னொரு கம்பன், இளங்கோவடிகள் தோன்றவேண்டிய சூழ்நிலை ஏற்படும், அதற்காக நாம் உழைக்கலாம் என்று நம்புகிற எழுத்தாளர்கள், செய்ய வேண்டும். “எனக்கு இது பிடிக்காது - கவிதை உண்டு, புதுக்கவிதை கிடையாது” என்று சொல்லி சிலர் ஒதுங்கிவிடலாம். அவர்கள் போகட்டும். சிலராவது திரும்பத்திரும்ப உரக்கப் படித்து அனுபவிக்கப் பழகிக்கொண்டால்தான் புதுக் கவிதை அனுபவமாக அமையும். கவிதைக்கு இசை நயம் அவசியம் என்று பழகிக்கொண்டுவிட்டவர்களுக்கு புதுக்கவிதை இசைநயத்தை மறுப்பது போல ஒரு பிரமை ஏற்படலாம். இது ஒரளவுக்கு உண்மையும்தான் இசைநயத்தோடு இருப்பது இன்று உயர் கவிதையாக முடியாது. புதுக் கவிதையில் விஷயம், கருத்து, உருவம் முக்கியம். சிக்கலும் சிடுக்கும் அதன் ஜீவாதாரம். வேகமின்மை அதன் உரிமை; அதனால் இசைநயம் இல்லாமையும் அதன் சிறப்பாகும்.

***

‘இலக்கிய வட்டம்’, இதழ் 10, 27-3-1964

2

“ஏனய்யா இந்த மாதிரிக் கவிதையல்லாத கவிதைகளையெல்லாம் போட்டு எங்கள் பிராணனை வாங்குகிறீர்” என்று ஒரு நண்பர் புதுக் கவிதை முயற்சிகளைக் குறித்து எழுதிக் கேட்டுள்ளார்.

‘மணிக்கொடி’ காலத்தில் சொ.வி. புதுமைப்பித்தன் என்கிற பெயரில் சிறுகதைகள் எழுதத் தொடங்கிய காலத்தில் இதெல்லாம் கதைகளா - ஐயா கழுத்தறுப்பு என்று சொன்னவர்கள் உண்டு.

அவர்களே இப்போது புதுமைப்பித்தன் என்றால் ஆஹா என்கிறார்கள்.

இந்தப் பாராட்டுக்கும் கண்டனத்துக்கும் அர்த்தமேயில்லை.

சிறுகதை என்கிற உருவம் போல புதுக் கவிதை என்கிற உருவம் தோன்றிவிட்டது - நிலைக்க அதிக நாள் பிடிக்காது. தமிழில் செய்யுள் எழுதுவது மிகவும் சுலபமான காரியமாகி, எழுதப்பட்ட செய்யுள் எல்லாம் கவிதை என்று சொல்கிற அளவுக்கு வந்தாகிவிட்டது. இது எல்லா மொழி இலக்கியங்களுக்குமே பொதுவாக உள்ள விஷயம்தான்.

மரபு என்பதை மீறியே மரபுக்குப் புது அம்சங்களைச் சேர்க்கவேண்டியது அவசியமாகிறது.

இந்த அர்த்தத்திலே புரட்சியும் எல்லா மரபுகளிலுமே உள்ள ஒரு அம்சம்தான்.

கவிதை வழிகள் தடம் தேய்ந்து, தென்றல் காயவும், மதி தகிக்கவும், மலர் துர்க்கந்தம் வீசவும் (காதலால் அல்ல) தொடங்கிவிட்டது என்பதைத் தற்காலக் கவிதையைப் படிப்பவர்களில் சிலராவது ஏற்றுக்கொள்வார்கள்.

இந்தக் கவிதை மொழி, வார்த்தைகள், பொருள்கள், மதி, மலர், தென்றல், ஒளி, இத்யாதியெல்லாம் உபயோகத்தால் தேய்ந்து தேய்ந்து உருக்குலைந்துவிட்டன.

பழைய சந்தங்கள் போக, புதுச் சந்தங்கள், புது வார்த்தைச் சேர்க்கைகள், புது உவமைகள் இன்றுள்ள நிலைமைக்கேற்ப தோன்றியாக வேண்டும்.

லட்சியத் தச்சன் தேடிக் கைப்பிரம்பு இழைப்பதும் உருப்படாத வழியில் பானைவனையும் குயவனின் பாண்டம் உருக்குலைவதும் உருக்குலைந்த, சிறகொடிந்த, வலி குன்றிய சிந்தனைகள். இவை இன்று கவிதையேயாகமாட்டா.

புதுக் கவிதை புது வாழ்வின் எதிரொலியாம். வாழ்க்கையின் இன்றையச் சிக்கலை சிக்கலாகக் காட்டும் சிந்தனை வெறியாம். சிக்கலைச் சுலபமாக்கி சுகம் தேடும் மனப்பிராந்தி அன்று.

புதுக் கவிதை சங்ககாலத்துப் பேச்சுச் சந்தத்தை அஸ்திவாரமாக்கிக்கொண்டு எழுதக் கூடாது என்பதில்லை.

யாதும் ஊரே, யாவரும் கேளிர் என்கிற சந்தம் எல்லாக் காலத்துக்கும் பொதுவானதுதான்.

புதுக் கவிதை ஏமாற்றத்தை, ஏக்கத்தைத்தான் எதிரொலிக்க வேண்டுமென்கிற கட்டாயமில்லை. மேலை நாடுகளில் அப்படியென்றால், ஆனைக்கு அர்ரம் என்பதில்லை.

புதுக் கவிதை, சிறுகதை, நாடகம், நாவல் போல, விமரிசனம் போல இலக்கியத்தில் - தமிழ் இயக்கியத்தில் ஒரு புதுத்துறை.

அது இன்னும் கதையாகிவிடவில்லை. புதுக் கவிதை எழுதுகிற பத்திருபது பேர் தொடர்ந்து எழுதிவந்தால் புதுக் கவிதை கவிதையாகிற பக்குவம் பெறலாம்.

அதுவரை அது ஒரு சோதனைத்துறை.

‘இலக்கிய வட்டம்’, இதழ் 25, 23-10-1964

***

க.நா. சுப்ரமணியம் தமிழ் விக்கி பக்கம்

***

Read More

கவிமனம் - மதார்

கவிஞர் தேவதேவன் வீட்டில் ஓர் ஆம்பல் குளம் உண்டு. வீட்டின் அருகிலுள்ள குழந்தைகளை ஆம்பல் குளத்திற்குள் கையை நனைக்கச் சொல்லி அதன் குளிர்ச்சியை உணரச் சொல்வார். உடனே நான்கைந்து மீன்கள் ஓடிவந்து குழந்தைகளின் கையில் அழுக்கு எடுக்கும். 'கூச்சமா இருக்கு' என்று சிரிக்கும் குழந்தைகளைச் சுட்டிக்காட்டி சொல்வார் "இவ்வளவுதான். இந்த chillness யை உணரவைத்தால் அதுதான் poetry". 

அந்த chillness ஐ எப்போதுமே தேவதேவனின் கவிதைகளில் உணர முடியும். " இனி அசையலாம் எல்லாம்" தொகுப்பிலும் இதைக் காண முடியும். எந்த மொழியானால் என்ன, அன்பில் நனைந்த சொல் இருந்தால் அது சிறப்பாகிடும் என்று சொல்லும் வரி இந்தத் தொகுப்பில் வருகிறது. தேவதேவனின் கவிதைத் தொகுப்புகளின் தலைப்புகள் மீது எனக்கு தனிப் பிரேமை உண்டு. குளித்துக் கரையேறாத கோபியர்கள், மின்னற்பொழுதே தூரம், நுழைவாயிலிலேயே நின்றுவிட்ட கோலம் என்று தலைப்புகளே கவிதையாய் இருக்கும். இனி அசையலாம் எல்லாம் என்ற இந்தத் தலைப்பும் கவித்துவமானது. கவிதைக்கு காலத்தை நிறுத்தும் வல்லமை உண்டு. தேவதேவன் தன் கவிதையில் காலத்தை நிறுத்தி இனி அசையலாம் என்கிறார். சூரியன் காலையில் சன்னலில் வந்து என்னை எழுப்புவான் என்று சொல்லும் அதே தேவதேவன். அதே கவிஞன். 

தமிழில் பாரதிக்குப் பின் தோன்றிய கவிகளில் ஆளுமையாக வெளிப்பட்டவர் என தேவதேவனையே சொல்லத் தோன்றுகிறது. இன்று நவீன கவிஞர்கள் வடிவம், யுக்தி என்று என்னவெல்லாமோ பேசுகிறார்கள். ஆனால் கவிஞனுக்குத் தேவையான 'கவிமனத்தை' தவறவிடுகிறார்கள். தேவதேவனின் கவிமனமே அவரது கவிதைகளின் ஆதாரமாய் விளங்குவது.  

புன்னகைகள்தாம் மலர்கள் 

என்றொரு வரி இத்தொகுப்பில் வருகிறது. மலர்தலும் உதிர்தலுமான மலரின் வாழ்வு ஒரு கவிதையில் சொல்லப்படுகிறது. 

தேவதேவன் இயற்கைக் கவிஞர் என்று முத்திரை குத்துபவர்கள் உண்டு. அவர்கள் அவரது கவிதைகளை முழுதாகப் படிக்காதவர்கள் அல்லது ஆழமாகப் படிக்காதவர்கள் என்று சொல்லலாம். தேவதேவன் அளவுக்கு சமூகத்தை அரசியலை மனிதர்களை கவிதையில் எதிர்கொண்டவர் இல்லை என்றே சொல்லலாம். அதை அவர் எதிர்கொள்ளும் விதம் தனித்துவமானது. அவரே சொல்வது போல் அரசியலைக் கொண்டு கவிதையைப் பார்க்காதீர்கள், கவிதையால் உலகியலைப் பாருங்கள் என்பதே அவரது கவிதைகளைப் புரிந்துகொள்ள சிறந்த வழி. இந்தத் தொகுப்பில் வரும் மலருக்குப் பின் புறம் பிரபஞ்சம் உள்ளது. மனிதனின் பின் புறம் சாதியும், மதமும், போரும்.. என்று வரும் கவிதை அதற்குச் சான்று. 

நடைவழியில் கிடந்த ஒரு மலரை குனிந்து கையிலெடுத்துப் பார்த்து 

கையில் வைத்தபடி நடந்துகொண்டிருந்தான்

சிலநேரம் கழித்து ஓரமாய் ஒருபுறம் விட்டுவிட்டான்.

உதிர்ந்த மலர் அது 

அவன் கைபட்டதும் 

மீண்டும் மலர்ந்து 

அவன் கையிலிருந்தும் 

மீண்டும் உதிர்ந்தது 

தேவதேவனின் கவிதையில் வரும் தனி ஆள் தேவதேவன் தான். அவர் அல்லாமல் வேறொரு ஆள் வந்தாலும் அவரைப் பற்றிச் சொல்லும் குரலாகப் பிண்ணனியில் ஒலிப்பதும் தேவதேவனின் குரல் தான். கவிதையிலிருந்து தன்னையும் தன்னிலிருந்து கவிதையையும் பிரித்தெடுக்க இயலாத ஒரு தவிப்பு நிலையிலேயே தேவதேவனின் கவிதைகள் நிகழ்கின்றன. 

அதே போல் பெரும் படைப்பாளிகளிடம் ஒரு பண்புண்டு. அவர்கள் தாம் இயங்கும் கலை வடிவத்தைத் தெய்வமாகக் கருதுவர். இசையை இளையராஜா துதிப்பதைப் போல அதைப் பற்றியே ஓயாது பேசுவது போல கவிதையில் பலரைக் குறிப்பிடலாம். சட்டென நினைவுக்கு வருபவர்கள் தாகூர், பாரதி, தேவதேவன்.. ஆனால் தாகூரிடமிருந்தும் பாரதியிடமிருந்தும் தேவதேவன் பிரியும் இடம் அவர் கவிதைக்கு நிகராகக் கவிதையையே வைக்கிறார். தேவதேவனுக்கு நிகராக நாம் யாரை வைக்க?..

ஒரு கவிஞனுக்கு அவசியமானது அவன் ஒரு விஷயத்தைப் பார்க்கும் விதம். என்ன பார்த்தான் என்பதை விட எப்படிப் பார்த்தான் என்பது முக்கியம். தேவதேவனுக்கு இன்னமும் அந்தத் திறன் குன்றாதிருப்பது வரம். அதுவே அவரைக் கவிஞனாக்குகிறது. தேவதேவனை சந்தித்துவிட்டு திரும்பும் ஒவ்வொரு முறையும் மனம் படைப்பூக்கம் கூடி இருந்ததை உணர்ந்திருக்கிறேன். ஒருசமயம் அவரைப் பார்த்துவிட்டு திரும்பிய தூத்துக்குடி - திருநெல்வேலி இரவு நெடுஞ்சாலையில் மழைக்கு முந்திய மின்னல் பளீரென வெட்டியது. எனக்கு அப்போது தோன்றிய வார்த்தை "மின்னலின் பகல்". தேவதேவனைச் சந்திக்கும் கணங்கள் கிடைக்கும் அற்புதங்கள் அவை.

"அன்னையும் பிள்ளையுமாய் தென்னையும் அணிலும்..." 

"ஒளி நோக்கி உன்னி

ஒளி கண்டு

தலை சாயும் மரம்..." 

போன்ற வரிகள் தேவதேவனின் குன்றாத கவிதைப் பார்வைக்கு உதாரணங்களாக விளங்குபவை. 

"ஏறிய இடத்தையும் மறந்து

இறங்குமிடத்தையும் மறந்து

ஓடும் ரயிலோடு

ஓடிக் கொண்டேயிருக்கும்

இயற்கையின் அழகு"

என்றொரு வரி இந்தத் தொகுப்பில் வருகிறது. என்ன அழகான பார்வை! 

"விழித்திருக்கும் கண்களுக்கு

இரவைப் போலொரு காதலர் உண்டோ

இந்தப் பூமியில்" 

என்று இந்தத் தொகுப்பில் வரும் இவ்வரியைப் போல தேவதேவன் போலும் ஒரு கவிஞன் உண்டோ பூமியில் என்றொரு உணர்வெழுச்சியில் கேட்கத் தோன்றுகிறது. 

தேவதேவனின் கவிமனம் தமிழ்க்கவிஞர்களில் சிலருக்கே வாய்த்தது. தேவதேவனின் வாழ்வு கவிவாழ்வு. தொல்காப்பியத்துக்கு எல்லாச் சொல்லும் பொருள் குறித்தனவே போல் தேவதேவனுக்கு எல்லாச் சொல்லும் கவி குறித்தனவே.

***

தேவதேவன் தமிழ் விக்கி பக்கம்

***

Read More

சுட்டும் விரல் சுட்டும் எழில் - கமலதேவி

அமைதியான உச்சிவேளையில் பறவைகளின் குரல்களுக்கிடையில் ஒலிக்கும் சிட்டுக்களின் கிச்கிச் ஒலிகள் அந்த நேரத்து உக்கிரத்திற்கு எங்கிருந்தோ வரக்கூடிய மாற்று. அடர்ந்த வெயிலை இந்த மெல்லிய குரல் என்ன செய்து விட முடியும்? ஆனாலும் அது ஏதோ செய்கிறது.

அப்போது தான் ஈன்ற பசு தன் நாவால் கன்றின் உடலை தன்னிச்சையாக தடவி மாசை எடுப்பதைப்போல இந்த உலகை ஔியாலான தன் கண்களாலேயே அள்ளத்துடிக்கும் துடிப்பை உணரமுடிகிறது. கண்களே உடலான கவிதைகள் இவை.

பார்வை ஒன்று மட்டுமே சிறகடித்துக்கொண்டிருக்கும்

அன்புவெளி

மலர்களை, சறுகுகளை, இலைகளை ,குருவிகளை, புல்வெளியை, மரங்களை தொடும் ஔியை தானும் சென்று தொட்டுவிட துடிக்கும் மொழி. பார்வையின் தழுவலை மொழிக்குள் வைத்து விட எத்தனிக்கும் காட்சி சித்திரங்கள். சிறுவனின் பைக்குள் இருக்கும் ஔிரும் பொன்வண்டுகள். 

புறத்தில்,பார்வையில்,உணர்தலில் அனைத்துமே  ‘ஸ்க்ரோலாக’ ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது. மனித உணர்வுகள் கூட மிக வேகமாக ஸ்க்ரோல் ஆவது கொஞ்சம் பதட்டத்தை தருகிறது. இதனால் உள்ளுக்குள் முட்டி மோதி தவிக்கிறது அகம். அகம் ஒருபக்கம் எடை கொண்ட துலாதட்டு போல அந்தரத்தில் ஊசலாடுகிறது. இன்று மட்டுல்ல என்றுமே இது அப்படிதான். அதன் தட்டில் ஏற்றி வைக்கும் அனைத்தையும் ஒரு சிறகசைவின் உலுக்கலில் உதறிவிடுகிறது அகம். ஆனால் அந்த தட்டின் நிகர் மிக மெல்லியது. ஒருதட்டானின் ஔி ஊடுருவும் சிறகைப் போல.

குப்புறக் கிடந்த மலர் ஒன்று

வானத்தைக் சுட்டிக் காட்டிக் கொண்டு

மல்லாந்து கிடந்த மலர் ஒன்று

மண்ணைச் சுட்டிக் காட்டிக்கொண்டு

உதிராத மலர் ஒன்று

எந்தப் பிரச்சனைகளைச் சந்திக்கையிலும்

சந்திக்க வாய்ப்பில்லாமலிருக்கையிலும்

ஔிரும் பேரழகுடன்

சுட்டும் விரல் சுட்டும் எழிலே

தானாக

இந்த உபவனத்தில் மலர்கள் ‘உதிர் மலராகவே’ இருக்கின்றன. அப்படியே உதிர்ந்தாலும் அது பட்டாம்பூச்சியாகிவிடுகிறது. நொடிகளின் ஸ்க்ரோலிற்கு மாற்றாக ‘உதிர்’ இலைகளை வைக்கிறது இந்தக்கவிதைகள்.

மேலும் கவிதை என்பது எப்போதுமே துலாத்தட்டில் விழும் ஒற்றை மலர். அது  தன் மணத்தை இப்பூமி முழுக்க பரப்பி விடலாம் என்று தான் நினைக்கிறது. சொல்லால் அகத்தை நிகர் செய்ய நினைக்கும் கவிஞனைப்போலவே.

முதலில் இயற்கையைப் படைத்தார்

அப்புறம் மனிதனைப் படைத்தார்

அப்புறம் அன்னையைப் படைத்தார்

அப்புறம் கவிஞர்களைப் படைத்ததும்

நிம்மதியாய் துயிலச் சென்றுள்ளார்.

ஆனால் அவர் துயிலச்செல்லும் முன் தன் கண்களை கவிஞனுக்கு அளித்துச்சென்றுள்ளார். அதன் தீட்சண்யத்தால் மட்டுமே ஒரு பிடி அரிசியை கைகளில் வைத்துக்கொண்டு ‘எத்தனை கோடி இன்பம் வைத்தாய் எங்கள் இறைவா’ என்று சொல்ல இயலும். ஸ்க்ரோல்கள் போல இயங்கும் நகர் நடுவே அதே தீட்சண்யத்தால் தான்,

ஔிவண்ணத்திலிருந்து

மெல்ல மெல்ல பச்சையாகி

பழுத்து பொன்னாகி

உதிர்ந்த இலைகள்

மண் வண்ணமாகி

மண்ணோடு கலக்க

பரந்து கிடக்கும்

பொற்களமாய்…

இந்த நிலத்தை காண முடிகிறது. நிலம் பொன்னாகும் இடத்தில் அகத்திலும் அனிச்சையாய் ஒரு சுடர் அசையத்தொடங்குகிறது. ஸ்க்ரோல்களுக்கு மாற்றான சுடர்கள் இந்தக்கவிதைகள்.

சுடராய் இருக்கும் அந்த ஔி எங்கோ முடிவிலின் அடிவானமாக மறுகிறது. இங்கு ஔி என்பது ஔியாக இருந்து மெல்ல மெல்ல ஆதுரமாய் மாறுவதை காணமுடிகிறது.  கவிஞன் மானுடத்திற்கான பாதையாக ஔியை உணர்கிறான். ஔியால் உலகை மாற்றமுடியும் என்று கவிஞனல்லாது யாரால் நம்பமுடியும்.   கவிஞன் ஒரு தாவரம் போல ஔிக்காக தவமிருக்கிறான். தன்னுள் அதை நிறைத்துக்கொண்டப் பின் அது மானுட ஔிக்கான ஏக்கமாகிறது. இந்த கவிதை வெளியில் ஔி என்பது வெறும் ஔிமட்டும் தானா?

பூக்களை நினைவூட்டின

பகலில் ஔிர்ந்த விளக்குகள்

பூக்கள்

இருளால் தான் ஔி வீசுகின்றனவா?

பிரிவில்லாத பேரொளியை அல்லவா

பாடுகின்றன பூக்கள்

அந்த ஔி மெல்ல மெல்ல உணர்வாக மாறும் நகர்வை இந்தக்கவிதைகளில் அடையமுடிகிறது. அது யாதும் ஊரே என்ற வைரத்தின் பலநூறுபட்டைகளில் ஒரு பட்டை ஔி. ஈராயிரம் ஆண்டுகளாக கவிஞன் உருட்டிப்பார்க்கும் சோழி இதுதானா என்று தோன்றியது. இந்த தாயம் விழ வேண்டும் என்று தான் காலமெல்லாம் இந்த மொழி விளையாட்டு. 

உண்மையை

முழுமுற்றான உலக நன்மையை

கடவுளின் ராஜ்ஜியத்தை 

கண்டுபிடித்துவிட 

யாதொரு பாதையும் இல்லையா…

என்று ஒருகவிதையில் கேள்வி கேட்டு இன்னொரு கவிதையில் தானே சொல்லி கொள்ளும் பதிலாக இந்தக்கவிதை உள்ளது.

உனக்கு மட்டுமல்ல

உலகு புரக்க

நீ பெற்றுக் கொண்டேயாக வேண்டிய

ஒன்று உண்டு

ஓட்டையில்லாத

தூய்மையான

பிச்சா பாத்திரத்துடன் வந்து நில்

நானும் உன்னிடம் வந்து

இப்படி இரந்து நிற்பதைப் போலவே

இரந்து நிற்பதும் பெறுவதும் ஒன்றே தான். அது இதுவரை நிறையாத பாத்திரம். அதை நோக்கியே இறுதியில் கலை இலக்கியம் வந்து நிற்கிறது. அது பல பெயர்களில் சுட்டப்படுவது. அது மண்ணில் கனி என ஆவது. அந்த ஔியே இந்த வாழ்வை  தித்திப்பாக்க வந்துவிட்ட புளிப்பில் நிறைவது. எங்கும் பசுமையை விரிக்கும் ஈரம். விண்ணில் மழை என கனிவது. அதையே கவிமனம் கன்றுகுட்டியாய் முட்டிமுட்டி பார்க்கிறது. மிக ஆச்சரியமாக இங்கு பாறையாய் அல்லாமல் பசுவின் மடி போன்ற ஒன்றாக இருக்கிறது. மனிதனில் அதற்கு விதவிதமான பெயர்கள். அவனால் ஒரு பெயரில் சுட்ட முடியாத அது இந்தத்தொகுப்பில் ஔி என்று ஆகி வந்துள்ளது. இந்த ஔியை ஒரு சுட்டு பொருளாக்கிக்கொண்டு இந்தக்கவிதைகள் மண்ணிலிருந்து விண்நோக்கி எழதுடிக்கும் ஔியை உணர்த்த முயல்கிறது. மண்ணிலிருந்து மனிதன் பறந்தெழும் விண் எதுவாக இருக்கும்? மண்ணில் விழுந்து அனைத்தையும் ஔிர வைக்கும் ஒன்று மனிதனுக்கு அளிப்பது என்ன? என்று தொட்டு தொட்டு எடுக்கும் கவிதைகள் இந்த அனைத்தையும் உணரும் பிரக்ஞையே தன்னுள் உள்ள ஔி என்று கண்டு கொள்கிறது. அந்த பிரக்ஞையின் பார்வை தளத்தை தொட முயலும் ஒரு தேனியின் தேடல். 

ஒருபக்கம் உலகை படைத்துவிட்டு நிம்மதியாய் துயில சென்றவனின் பிரதிநிதியாகவும் மறுபக்கம் அவன் படைப்பாகவும் மாறி மாறி நின்று விளையாடும் விளையாட்டாகவும் இந்தக்கவிதைகள் இருப்பதால், தித்திக்க வந்த புளிப்பில் உள்ள இனிப்பை சென்று தொட்டு தொட்டு எடுக்கும் ஔிகீற்றுகளாய் காணும் காட்சிகளை துலங்க செய்கின்றன.

***

தேவதேவன் தமிழ் விக்கி பக்கம்

***

Read More

ஒளியென்றானவன் - ஜி.எஸ்.எஸ்.வி. நவின்

தேவதேவன் பற்றிய ஒரு புகார் தமிழ் எழுத்தாளர்களிடம் உண்டு. குறிப்பாக அவர் தலைமுறை, தொட்டு அடுத்த தலைமுறை கவிகளிடத்தில். தேவதேவன் எங்கேயும், எப்போதும் அவரது கவிதைகள் பற்றி மட்டுமே பேசிக் கொண்டிருக்கிறார் என்பது. ஆனால் உண்மையில் தேவதேவன் அவரது கவிதையில் சொல்லப்படாத விஷயங்கள் வேறு உலகில் இல்லை என்ற நம்பிக்கை கொண்டவர். அதனை எழுதியும் காட்டியவர். எழுபத்தைந்து வயது கடந்த தேவதேவன் இந்த ஆண்டு (செப்டம்பர், 2024) எழுதிய கவிதை தொகுப்புகள் மட்டும் பன்னிரெண்டு. இன்னும் ஐந்து தொகுப்புகள் கூட ஆண்டிறுதிக்குள் எழுதக்கூடும்.

தேவதேவனுக்கு கவிதையில் சொல்ல வாழ்க்கை இருந்துக் கொண்டே இருக்கிறது. அது குன்றாத உயிராற்றல் கொண்ட படைப்பூக்கம், அன்றாடம் செடியில் மலரும் மலர் போல. விடாது ஒன்று வாடினால் அடுத்தது அங்கிருந்தே முளைத்தெழும் விசைக் கொண்டது. 

தேவதேவன் பற்றிய மேற்சொன்ன குறை என் தலைமுறை கவிஞர்களிடம் நிறையாக செல்வாக்கு செலுத்துவதைப் பார்க்கிறேன். இப்போது எழுதிக் கொண்டிருக்கும் அனைத்து கவிஞர்களும் இது பொருந்தும். என் வாசிப்பில் குறிப்பாக கவிஞர் மதார், ஆனந்த் குமார் தேவதேவனின் நேரடி செல்வாக்கு உண்டு.

ஒரு பூக்கடையை

முகப்பெனக் கொண்டு

இந்த ஊர் 

திறந்து கிடக்கிறது

பூக்கடைக்காரி

எப்போதும் போல்

வருகிறாள்

பூக்களைப் பின்னுகிறாள்.

கடையைத் திறப்பதாகவும்

கடையை மூடுவதாகவும்

சொல்லிக்கொண்டு

ஊரையே திறக்கிறாள்

ஊரையே மூடுகிறாள் 

(மதாரின் வெயில் பறந்தது தொகுப்பிலிருந்து)

தளக்கற்களின் நூலிழை வெளியில்

ஒரு சிறு செடி

‘பேரியற்கையின்

பெருவெளியிலிருந்தல்லவா

வந்திருக்கிறேன்’ என்றது

(ஈரத்தளமெங்கும் வானம் தொகுப்பு)

தேவதேவன் கிருபாவின் பேறுகாலத்திற்கு முன்பாக சில நாள் வீட்டில் தங்க வந்தார். வீட்டு வாசலுக்கு வந்ததும் சிம்பாவின் வரவேற்பு (அவன் அனுமதியில்லாமல் யாராலும் வீட்டிற்குள் நுழைய முடியாது. அது தமிழின் தலைசிறந்த கவியாக இருந்தாலும் சரி. அவன் முகர்ந்து, நக்கி அன்பை பொழிந்த பின்னே உள்ளே அனுப்புவான்). விருந்தாளி உள்ளே வந்ததும் வீட்டைச் சுற்றி ஒரே ஓட்டம் தான். தீராத களி அவனுக்கு புதிதாக ஒருவர் வீட்டிற்கு வந்தால். 

கடவுள்

பையுடன் வருகிறார் விருந்தாளி

கொஞ்ச நாள் தங்கப் போகிறார்

என்பதில்தான் சிம்பாவுக்கு எத்துணை களி!

விருந்தாளி என்பவர் கடவுள் அல்லவா?

பையுடன் வீட்டைவிட்டு

விடைபெறுகிறார் விருந்தாளி

ஒரு வெறுமையை உண்டாக்கிவிட்டுப்

போகிறார் அதுதான் கடவுள் என்பதுபோல்!

எப்படி கண்டுகொள்கிறது சிம்பா அதையும் தான்!

(தேவதேவனின் சமீபத்திய கவிதை)

கவிஞர் ஆனந்த்குமார் சிம்பாவின் களிதோழன். (ஆனால் அவர் நான்கு காலில் அவனைப் போல் அமர்ந்தால் மட்டும் அவன் ஏனோ சண்டையாளனாகப் பார்ப்பான்.) 

வால்குட்டி

வாலாட்டி வாலாட்டி

தானாடியது நாய்க்குட்டி

முதுகாட்டி உடம்பாட்டி

வாலாகியது நாய்க்குட்டி

தான் சொல்லவருவதை விட

வால் மிக

மெதுவாக ஆடுவதாய்

நாய்க்குட்டி எண்ணியது

அது ஓடுகிறது

அறையெங்கும் நிறைத்து

“நீயாக்கும் நானாக்கும்”

என்மீது பாய்கிறது

“அதுவாக்கும் இதுவாக்கும்”

எல்லாவற்றிலும்

முட்டுகிறது

என்னையும் கொஞ்ச மறந்து

துள்ளித் துள்ளி

பறக்கிறது

தன்னையும் யாதென

மறந்துவிட்ட நாய்க்குட்டி

(சிம்பாவிற்கு)

- ஆனந்த்குமாரின் சமீபத்திய கவிதை

தேவதேவன் தன்னை சுற்றி தான் காணும் அனைத்தையும் மறுகணம் அவருள் கவிதையாக்கிவிடுவார். வெள்ளிமலையில் தங்கியிருக்கும் போது கடும் குளிர் நாளில் தேவதேவன் டெண்டில் தங்க வேண்டுமென ஒரே அடம். அந்தியூர் மணி அவருக்காக ஏற்பாடுகளை செய்துக் கொடுத்தார். மறுநாள் காலை ஜெயமோகன் சொன்னார். “இன்னும் சில நாளில் வெள்ளிமலையில் டெண்ட் ஒரு கவிதையாகிவிடும் பார்” என்றார். பெங்களூர் போய் மறுநாளே கவிதை எழுதிவிட்டார்.

குமரகுருபரன் விழாவிற்காக சென்னை வந்திருந்த தேவதேவன் கடற்கரை செல்ல வேண்டுமென ஒரே அடம். நானும், அஜியும் மாலை கூட்டிச் சென்றோம். காரை விட்டிறங்கி கடற்கரை மணலில் கால் வைத்ததும் தேவதேவன் தன் பேண்ட் பாக்கெட்டை தொட்டுப் பார்த்துக் கொண்டார். 

“என்ன பாக்குறீங்க சார்?” என்றேன்.

“ஒன்னுமில்ல என் பேப்பர் பேனா இருக்கான்னு பாத்தேன்” என்றார்.

“அப்போ தேவதேவனுக்கு அதுக்குள்ள ஒரு கவிதை தோனியாச்சு” என்றேன்.

“இல்ல சும்மா தான் இருக்கான்னு பாத்தேன் அவ்ளோ தான்” என்றார்.

“சரி சார். எழுதியதும் அனுப்புங்க” என்றேன்.

அங்கிருந்து கிளம்பி ரயில் ஏற்றிவிட்டு வந்த பதினைந்து நிமிடத்தில் ஒரு மெசேஜ்,

கடற்கரை

வைத்த பாதங்களைப் பற்றி பற்றி இழுத்தபடி

இங்கே தங்கிவிடேன், இங்கே தங்கிவிடேன்!

என்றது கடற்கரைமணல்

ஒவ்வொரு காலடியிலுமாய்க் கூடிய

மொத்த கடற்கரையும்!

அதெப்படி? அதெப்படி?

இடையறாத அழைகடலை நோக்கியல்லவா

அவன் நடந்து கொண்டிருந்தான்!

ஒரு அனுபவம் நமக்கு எண்ணமென சிந்தனையில் தோன்றும் கனத்திற்கு முன்பாகவே அவருள் கவிதையாகி விடுகிறது. மழையென எண்ணும் கனத்தில் மண் நிறைப்பது போல தான் தேவதேவனுள் கவிதையும். இத்தனை எழுதிய பின்னரும் அவருள் எழுதி தீராத மண்ணும், மனிதரும் எழுந்துக் கொண்டே இருக்கின்றனர்.

தேவதேவனுக்கு இஷ்டமான ஓரிடம் இருக்குமெனில் அவரது தூத்துக்குடி வீடு தான். வீட்டிலேயே ஒரு சிறு தோட்டமும், ஆம்பல் குளம் ஒன்றும் உள்ளது. தோட்டம் அத்தனை அழகாகவும், நேர்த்தியாகவும் இருக்கும். தேவதேவன் பொதுவாகவே நேர்த்திய விரும்புபவர். அதனை அவரது வீட்டில் ஒரு நெறியென கடைபிடிப்பவர். ஒழுங்கும், நேர்த்தியும் உலகில் அன்பை சொல்லும் வழிகள் என்பது அவரது கொள்கை. உலகில் அழகை காணும் வழியும் கூட நேர்த்தி தான், இயற்கையில் எப்போதும் எங்கும் உறைந்திருப்பது நேர்த்தி, மனித மூளையின் கோளாறு அதனை தனக்காக மாற்றிக் கொள்கிறது என்பது தேவதேவனின் மத நம்பிக்கை. அவரது வீடு எத்தனை கவிதையில் ஒரு படிமமாக வந்திருக்கிறது. 

நான் கட்டினேன் ஒரு வீட்டை 

வீடு தனக்காக கட்டிக் கொண்டது

வானம் இறங்க விரித்த 

தன் மொட்டை மாடிக்களத்தை

- பழைய தேவதேவன் கவிதை

ஆனால் மனைவியின் உடல்நிலை காரணமாக இரண்டாண்டுகளுக்கு பின் பெங்களூர் செல்லும் நிபந்தனை அவருக்கு. தூத்துக்குடி வீட்டை பூட்டி போட்டு அங்கே சென்றார். என்னால் தேவதேவன் போன்ற ஒருவர் பெங்களூர் நகரங்களில் அப்பார்ட்மெண்ட் வாழ்க்கை வாழ்வது பற்றி யோசித்துக் கூட பார்க்க முடிந்ததில்லை. அவர் அங்கே சோர்வடைவார் என நினைத்தேன். பல நாள் அங்கிருக்க வாய்ப்பில்லை என்றே நண்பர்களிடம் சொன்னேன். 

இரண்டாண்டிற்கு பின் பெங்களூர் சென்ற போது அவரிடம் நேரில் கேட்டேன் உங்களுக்கு இந்த ஊர் பிடித்திருக்கிறதா? என்று. தூத்துக்குடியில் இருக்கும் அதே குதூகலத்துடன் சொன்னார். “நம்மளோட சந்தோஷமும் துக்கமும் இந்த ஒரு இடத்துலயா இருக்கு? இரண்டாயிரம் கவிதைகள்,கவிதையை படிச்சு தான் பதில் சொல்லணும்” என்றார். 

எந்த நிறை குறைகளாலும் இக்கவியை அசைக்க முடியாது எனத் தோன்றயது. அவர் அந்தந்த கணங்களில், பொழுதகளில் வாழ்பவர். அந்த வேளைகளைத் தான் அவர் கவிதையென்றும் சொல்வதுண்டு.

தேவதேவன் பற்றிய ஒரு வேடிக்கை எழுத்தாளர் எம். கோபாலகிருஷ்ணன் என்னிடம் சொன்னது. “தேவதேவனை நியூயார்க்கில் கொண்டு விட்டாலும் அவர் தேவதேவனாக தான் இருப்பார். நாம் தான் இடத்திற்கு இடம் மாறுவோம்” என்றார்.

அழகு

இப்படிச் சொல்வதில்

எனக்கு எந்த ஒரு வெட்கமுமில்லை

தயக்கமுமில்லை.

மலர்களும் மரஞ்செடிகொடிகளும்

ஓய்வமைதியும் 

கொழிக்கும் இந்த உபவனத்தில்

பெண்களாலும் குழந்தைகளாலும் தான்

இந்த உலகம்

எத்துணை உயிர்ப்புடனும்

புத்துணர்ச்சியுடனும் ஒளிர்கிறது!

(உபவனம் அவர் பெங்களூரில் மகனுடன் வசிக்கும் அப்பார்ட்மெண்ட் சொசைட்டியின் பெயர்.)

11, 12 வது மாடி

11, 12 வது மாடி

விண்மாட மொன்றிலிருந்து

பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்

துண்டுபடாத வானமும்

தொடுவானம் மொய்க்கும் 

மனிதக் குடியிருப்புகளும் தான்

நாற்றிசையும்.

விரிவானில் இரண்டு பறவைகள்

கூடி நிறைந்தது போலும்

கூடாதது போலும் 

கூடத் தவிப்பது போலும்

எல்லா உணர்வுகளையும் கடக்க

விரைவது போலும்.

- ஈரத்தளமெங்கும் வானம் தொகுப்பிலிருந்து

தேவதேவன் உடல் பற்றிய கவனம் கொண்டவர். அவரது மகன் அவருக்கு ஒரு ஸ்மார்ட் வாட்ச் வாங்கிக் கொடுத்திருக்கிறார். அதில் ஒரு நாளின் நடை அளவு, இதய துடிப்பு அளவு, எஸ்.பி.ஓ.2 அளவு அனைத்தையும் சரி பார்த்துக் கொள்வார். அதற்கேற்ப தன் அன்றாடங்களை அமைத்துக் கொள்வார். அதனாலே அவர் வயதை மீறிய ஆரோக்கியமானவர். இருந்தாலும் அவர் வயதிற்குரிய நோய்கள் சில உண்டு. சில சமயம் அவருக்கு சர்க்கரை அளவு அதிகமாகும். அதனை உணவிலேயே அவர் சரி செய்துக் கொள்வார். மிக எளிய சைவ உணவுப் பழக்கம் கொண்டவர் என்றாலும் இனிப்புகள் என்றால் அவருக்கு அவ்வளவு இஷ்டம். மீண்டும் சர்க்கரை அளவை உணவின் மூலம் ஏற்றிக் கொள்வார்.

தனக்கு இந்த இனிப்புநோய் வந்ததன் காரணம் கடுமையான நோய்ப் படுக்கையில் இருக்கையில் மருத்துவர் நுழைத்துவிட்ட தீவிரமான ஒரு இன்ஜெக்‌ஷன் தான் என அவர் அறிந்திருந்தார்.

சமீபத்தில் அவருக்கு ஒரு கீழ் பல் ஆடத்தொடங்கியது. மருத்துவரிடம் சென்ற போது சர்க்கரை அளவு சீரடைந்த பின்னே பல்லை புடுங்க முடியும் எனச் சொல்லிவிட்டார். தேவதேவன் கடுமையான உணவு கட்டுப்பாட்டுடன், நடைபயிற்சியும் செய்து சர்க்கரை அளவை சீரமைத்தார். கோவை வந்த போது அவருக்கு ரத்தத்தில் சர்க்கரை அளவு சரியாக இருந்தது. மீண்டும் பெங்களூர் செல்வதற்குள் முயன்று அதனை ஏற்றிக் கொண்டார். டாக்டர் திரும்ப வரும்படி சொன்னார். பிள்ளையார் கதையாக மாதம் ஒருமுறை போய் வருகிறார். இன்னும் பல்லை எடுக்கவில்லை.

விளையாட வந்துவிட்ட பல்

கீழ்த்தாடையின் இடதுபக்கத்தில்

ஒரு பல்

ரொம்பநாளாக அசைந்துகொண்டிருக்கிறது

ஓய்வுப் பொழுதெல்லாம் விரல் ஒன்று

அதைத் தொட்டு ஆட்டி ஆட்டி அசைத்து

விளையாடிக் கொண்டிருக்கிறது

“நீ இருக்க விரும்புகிறாயா?

போக விரும்புகிறாயா?” எனக்

கேட்ட கேள்விகளுக்கு 

பதில் சொல்லவே தெரியவில்லை

விளையாட வந்துவிட்ட அதற்கு.

இத்தனை கவிதைகள் எழுதிய பின்னரும் தேவதேவன் சமீபத்திய கவிதையில் வரும் ஒரு வரி, “இலட்சோப லட்சம் வயதுடைய இளமை”. கவிஞன் மட்டும் சென்று தொடும் சொற் ஆழங்களுள் இனியது.

இப்படி தேவதேவன் கவிதைகளை அதனுள் ஒழிந்துள்ள ஆன்மீகமான ஒன்றை அவரை, அவரது தனிப்பட்ட வாழ்க்கையை வைத்து தான் புரிந்துக் கொள்ள முடியும். ஏனென்றால் ‘நான்’ என்ற இல்லாமல் தேவதேவன் கவிதை இல்லை. ஆனால் முன்னர் சொன்னது போல் தேவதேவன் கவிதையில் வரும் நான் வெறும் தன்னிலை சுட்டும் ஒன்றல்ல. அதற்கும் அப்பால் அவர் சென்று தொடும் ஆன்மீகமான ஒரு நானே அவரை மற்ற நவீனத்துவ கவிஞர்களிடமிருந்து வேறுபடுத்தி முதன்மையான ஒரு கவியாக மாற்றுகிறது.

தேவதேவன் மதப்பற்றாளர் கிடையாது. எந்த மத அடையாளத்தையும் தன்னுள் சூடிக் கொண்டவர் அல்ல. வரலாற்று பரிணாமத்தில் மதம் என்பது திரிபடைந்த ஆன்மீக தளமென்பது அவரது எண்ணம். அதற்கும் மேலுள்ள தூய நிலையே அவர் முன்வைப்பது. அந்த நிலை தன்னிலிருந்து தான் மட்டுமே அறிந்த ஒரு அகத்திலிருந்து தொடங்குகிறது என அவர் கருதுகிறார். அதனை மதம் போன்ற எந்த விதமான புறப்பொருளாலும் திரிபடைய விடக்கூடாதென்பது கவிஞன் அடைந்த அக தரிசனம்.

அந்த நிறைநிலை தருணங்களே தேவதேவன் கவிதைகளாகின்றன. தமிழில் பாரதிக்கு பின்பாக அத்தகைய உயரிய ஆன்மீக தளத்திலிருந்து கவிதை புனைந்தவர் தேவதேவன் மட்டுமே. பாரதிக்கு சுதந்திர போராட்டமும், அவர் கொண்டிருந்த ஆன்மீக பற்றும் உரமாகின. தேவதேவனுக்கு அவரையன்றி அவர் வாழும் இந்த லௌகீக உலகமன்றி பெரிதாக ஒன்றும் தேவைப்படவில்லை. நாம் சலிக்கும் இவ்வுலகமும், வாழ்க்கையும் அவருக்கு ஆழ்கடல் கொண்ட அருமணி முத்து போல, எந்த பக்கம் திருப்பினலும் ஒளிவிடும் வைரம் போல, அதற்கு அன்றாட பயன்மதிப்பில்லை. ஆனால் விலைமதிப்பற்றது. அதனை ஒவ்வொரு நாளும் கவிதையாக்குவதன்றி அவரால் செய்யக்கடவது வேறில்லை.

ஒரு முறை தேவதேவன் ஒரு டீக்கடையில் வைத்து ஒரு கேள்விக்குப் பதிலாக இன்பங்கள் நிறைந்த இவ்வுலகில் தன் கவனம் குறைகள் நிறைந்த துயர்கள் மீது குவியத் தவறவே தவறாது என்றார். அதற்கு விளக்கமான ஒரு சிறுகதையையும் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.(ஐந்து பெண் மகள்களில் ஒன்று கொடுந்துயரில் மாட்டிக்கொண்ட பெண்). இது பைபிளில் வரும் காணாமல் போன ஆட்டுக்குட்டி கதை மாதிரி இருக்கு” என்றேன்.

“இருக்கலாம், இந்த கதையை அவரும் சொல்லியிருக்கக்கூடும். இயேசுவும் நம்மைப் போல தானே. என்ன நமக்கு கொஞ்சம் முன்னாடி சொல்லிட்டாரு” எனப் புன்னகை மாறாமல் சொல்லிவிட்டு தேவதேவன் சொன்ன கதை பற்றிய விளக்கத்தைத் தொடர்ந்தார்.

***

தேவதேவன் தமிழ் விக்கி பக்கம்

***

Read More

சில தேவதேவன் கவிதைகள்

 காதல் இணையர்கள்

தன் மனைவியிடமிருந்தோ

கணவனிடமிருந்தோ 

ஒவ்வொரு கவிஞரும்

காதலின் ஆழத்தோடேயே

‘அதை’த் தெரிந்துகொள்கிறார்கள்;

‘இத்துணை’ எளிய காரியாம்

‘எத்துணை’க் கடினமாகியிருக்கிறது

என்பதை.

***

கண்ணாடிக் குளம்

வெளியைத் தனக்குள்ளே வைத்திருந்தது

குளம்.

எல்லையின்மையை நோக்கியே இருந்தன

அதன் கரைகள்.

நீரில் துளைந்து மகிழ்ந்து திரிந்தன

மீன்கள்.

ஆன்றடங்கிய அமைதியில் மிதந்தன

ஆம்பல் இலைகள்.

காண்பவனையே காட்டியது

காணப்படுவதற்காய் அமைந்த

கண்ணாடிக் குளம்

ஒளிபட்டு உடைந்து

வைரத் துளிகளாய்த் தெறித்தவை

கூடி இணைந்து

மலர்ந்தது தவம்.

எது தொட்டாலும்

(கல்லெறி படும்போதும்)

விண்ணளவாய் விரியும்

தன் வட்டத்தையே காட்டுகிறது

விசாலம்.

***

தூரிகை

‘வரைந்து முடித்தாயிற்றா?

சரி 

இனி தூரிகையை

நன்றாகக் கழுவிவிடு

அதன் மிருதுவான தூவிகளுக்குச் 

சேதம் விளையாதபடி

வெகு மென்மையாக

வருடிக் கழுவி விடு

கவனம்

கழுவப்படாத வர்ணங்கள்

தூரிகையைக் கெடுத்துவிடும்.

சுத்தமாய்க் கழுவிய

உன் தூரிகையை

அதன் தீட்சண்யமான முனை

பூமியில் புரண்டு

பழுதுபட்டுப் போகாதபடி

எப்போதும் மேல்நோக்கிய

வெளியில் இருக்க

இப்படிப் போட்டுவை

ஒரு குவளையில்’

***

ஒரு சிறு குருவி

என் வீட்டுக்குள் வந்து

தன் கூட்டைக் கட்டியது ஏன்?

அங்கிருந்தும்

விருட்டென்று பாய்ந்தது ஏன் ஜன்னலுக்கு?

பார் ஜன்னல் கம்பிகளை உதைத்து

விருட்டென்று தாவுகிறது அது

மரத்துக்கு

மரக்கிளையினை

நீச்சல் குளத்தின் துள்ளுபலகையாக மதித்து

அங்கிருந்தும் தவ்விப் பாய்கிறது

மரணமற்ற பெருவெளிக்கடலை நோக்கி

தேவதேவனின் தூத்துக்குடி வீட்டு மொட்டை மாடி

சுரீலெனத் தொட்டது அக்கடலை என்னை

ஒரு பெரும் பளீருடன்

நீந்தியது அங்கே உயிரின் ஆனந்தப் பெருமிதத்துடன்

நீந்திய படியே திரும்பிப்பார்த்தது வீட்டை

ஓட்டுக் கூரையெங்கும்

ஒளியும் நிழலும் உதிர் சருகுகளும்

வீட்டு அறைகளெங்கும்

சிரிப்பும் அழுகையும் மரணங்களும்.

***

தேவதேவன் தமிழ் விக்கி பக்கம்

***

Read More

எதிர்வினைகள்

காலம், கவிதை - இரண்டு உரையாடல்கள் - வே.நி. சூர்யா

கவிதையை எப்படி புரிந்து கொள்வது என்ற கேள்விக்கான பதில் எப்போதும் தீர்மானமற்ற ஒன்றாகவே எஞ்சி நிற்கும். வே.நி. சூர்யாவின் இந்தக் கட்டுரை அந்த பதிலை நெருங்க முயலும் ஒன்று.

- எழுத்தாளர் எம். கோபாலகிருஷ்ணன்

***

முக்கியமான பிரச்சனைகளை அடர்த்தியான மொழியில் எழுதி இருப்பது சிறப்பு. உரையாடல்தன்மை வாசிப்பை இளகுவாக்கி இருக்கிறது. வாசகனை நிதானமாக யோசிக்கவைக்கிறது. அதே சமயம், கலையையும், கலைப்ப்படைப்பையும் ரொமாண்டிக் வட்டத்தில் கொண்டுபோய் வைத்திருக்கிறது. கலைஞனின் தலைக்குப்பின் ஒளிவட்டத்தை வைத்து அலங்கரித்திருக்கிறதுபோல தோன்றுகிறது.

- மொழிபெயர்ப்பாளர் செங்கதிர்

***

உங்களுக்கு நல்ல வரிகளை கோடிடும் பழக்கம் உண்டென்றால் இந்தக் கட்டுரையின் முக்கால்வாசி வரிகளை கோடிட வேண்டியிருக்கும். 

- கவிஞர் இசை (முகநூல் பதிவு)

***

வே.நி. சூர்யாவின் “இரு உரையாடல்கள்” கட்டுரையை வாசித்தேன். அடுத்த பல பத்தாண்டுகளுக்கு மனதில் இந்த உரையாடல்கள் நிலைக்கப் போகின்றன. இவை கவிதைகள் குறித்தான உரையாடல்களாக சுருக்கியிருப்பது மட்டுமே இதன் மீதான எதிர்மறை விமர்சனம். கலையின் எந்த வடிவங்களை இட்டு நிரப்பினாலும் கட்டுரையின் பொருள் சாலப் பொருந்தும்.

கவிஞர் இசை குறிப்பிட்டது போல் இதன் ஒவ்வொரு வரியையும் அடிகோடிட வேண்டும். மனப்பாடம் செய்ய வேண்டும். மனதுள் தர்க்கம் புரிய வேண்டும். இக்கட்டுரை கலை வடிவத்தைக் காட்டிலும் மனித மனத்தையே மேலதிகமாக பகுப்பாய்வு செய்கிறது.

- கிருஷ்ண மூர்த்தி (முகநூல் பதிவிலிருந்து)

***

Read More